Σ'αυτή την ταινία που πήρε και το βραβείο της επιτροπής στις Κάννες, παρακολουθούμε μια νεαρή Αφγανή που ζει στα ερείπια της Καμπούλ και πηγαίνει κρυφά απ' τον πατέρα της στο σχολείο, όπου και της μπαίνει η ιδέα να γίνει πρόεδρος του Αφγανιστάν. Παράλληλα βλέπουμε το πορτρέτο της κατεστραμμένης από τον πόλεμο πόλης και σκηνές από την καθημερινή ζωή των κατοίκων της, αλλά και καινούριους πρόσφυγες να φτάνουν.
Δε ξέρω αν μου άρεσε η ταινία. Για μένα το πρόβλημα είναι ότι αποτελείται από δυο ιστορίες που δε δένουν μεταξύ τους: η μία με τη Nogreh να πηγαίνει σχολείο και να εξερευνεί το ενδεχόμενο μια γυναίκα να γίνει πρόεδρος μιας χώρας, και η άλλη, πιο ρεαλιστική και πιο ωραία, η ιστορία του πατέρα και της νύφης με το άρρωστο παιδί. Όσο βρίσκεται στο προσκήνιο ο πατέρας, η Νογρέ παίζει μηδαμινό ρόλο και είναι δύσκολο να πιστέψω οτι μια γυναίκα που κυκλοφορεί στους δρόμους της Καμπούλ με τακούνια και οδηγεί η ίδια μια μεγάλη ομάδα προσφύγων στη γειτονιά της, και που μιλάει με ευκολία σε άγνωστους άντρες, δέχεται να ακολουθήσει τον πατέρα της σε ένα ταξίδι στην έρημο και στο σίγουρο θάνατο. Και δε με πειράζει τόσο οτι το δέχεται χωρίς αντιρρήσεις, όσο ότι η ταινία ξαφνικά χάνει το ενδιαφέρον της για τη βασική ηρωίδα, δε βλέπουμε καν την αντίδρασή της.
Στο ντοκιμαντέρ Joy of Madness που γύρισε στα κρυφά η Χανα Μαχμαλμπάφ, η αδερφή της Σαμιρα, και αν δεν κάνω λάθος είχε προβληθεί κι αυτό στις Κάννες, βλέπουμε πως η Σαμιρα με τη βοήθεια του πατέρα της προσπαθεί να πείσει κάποιους ανθρώπους να παίξουν στην ταινία της. Αυτό το ντοκιμαντέρ μου άρεσε περισσότερο από το "Στις πέντε το απόγευμα". Δείχνει την αντίδραση των ανθρώπων που δεν θέλουν να παίξουν στην ταινία, ενώ η σκηνοθέτις συχνά χάνει την ψυχραιμία της και το φίδι απ' την τρύπα το βγάζει ο πατέρας της. Είναι ενδιαφέρον κι επειδή λέγεται ότι ο ίδιος ο Μαχμαλμπάφ είναι ο πραγματικός σκηνοθέτης των ταινιών που γυρίζουν οι κόρες και η σύζυγός του. Η ηθοποιός που παίζει την Ναγρέ είναι μια δασκάλα- μάλιστα την συνάντησαν κατά λάθος, ενώ έψαχναν μια συνονόματη συνάδελφό της-, η οποία λέει μάλλον ψέματα ότι είναι 22 χρονών και προσβάλλεται όταν της λένε για τη φήμη ότι ο άντρας της ήταν Ταλιμπάν. Ωραίες ήταν και οι σκηνές όπου κυνηγάνε την οικογένεια με το άρρωστο μωρό, οι οποίοι είναι πάμφτωχοι και μάλλον λίγο καθυστερημένοι, και έχουν εξαφανιστεί γιατί έχει βγει η φήμη ότι οι Μαχμαλμπάφ θέλουν το μωρό για να το σκοτώσουν.
Σ'αυτή την ταινία που πήρε και το βραβείο της επιτροπής στις Κάννες, παρακολουθούμε μια νεαρή Αφγανή που ζει στα ερείπια της Καμπούλ και πηγαίνει κρυφά απ' τον πατέρα της στο σχολείο, όπου και της μπαίνει η ιδέα να γίνει πρόεδρος του Αφγανιστάν. Παράλληλα βλέπουμε το πορτρέτο της κατεστραμμένης από τον πόλεμο πόλης και σκηνές από την καθημερινή ζωή των κατοίκων της, αλλά και καινούριους πρόσφυγες να φτάνουν.
Δε ξέρω αν μου άρεσε η ταινία. Για μένα το πρόβλημα είναι ότι αποτελείται από δυο ιστορίες που δε δένουν μεταξύ τους: η μία με τη Nogreh να πηγαίνει σχολείο και να εξερευνεί το ενδεχόμενο μια γυναίκα να γίνει πρόεδρος μιας χώρας, και η άλλη, πιο ρεαλιστική και πιο ωραία, η ιστορία του πατέρα και της νύφης με το άρρωστο παιδί. Όσο βρίσκεται στο προσκήνιο ο πατέρας, η Νογρέ παίζει μηδαμινό ρόλο και είναι δύσκολο να πιστέψω οτι μια γυναίκα που κυκλοφορεί στους δρόμους της Καμπούλ με τακούνια και οδηγεί η ίδια μια μεγάλη ομάδα προσφύγων στη γειτονιά της, και που μιλάει με ευκολία σε άγνωστους άντρες, δέχεται να ακολουθήσει τον πατέρα της σε ένα ταξίδι στην έρημο και στο σίγουρο θάνατο. Και δε με πειράζει τόσο οτι το δέχεται χωρίς αντιρρήσεις, όσο ότι η ταινία ξαφνικά χάνει το ενδιαφέρον της για τη βασική ηρωίδα, δε βλέπουμε καν την αντίδρασή της.
Στο ντοκιμαντέρ Joy of Madness που γύρισε στα κρυφά η Χανα Μαχμαλμπάφ, η αδερφή της Σαμιρα, και αν δεν κάνω λάθος είχε προβληθεί κι αυτό στις Κάννες, βλέπουμε πως η Σαμιρα με τη βοήθεια του πατέρα της προσπαθεί να πείσει κάποιους ανθρώπους να παίξουν στην ταινία της. Αυτό το ντοκιμαντέρ μου άρεσε περισσότερο από το "Στις πέντε το απόγευμα". Δείχνει την αντίδραση των ανθρώπων που δεν θέλουν να παίξουν στην ταινία, ενώ η σκηνοθέτις συχνά χάνει την ψυχραιμία της και το φίδι απ' την τρύπα το βγάζει ο πατέρας της. Είναι ενδιαφέρον κι επειδή λέγεται ότι ο ίδιος ο Μαχμαλμπάφ είναι ο πραγματικός σκηνοθέτης των ταινιών που γυρίζουν οι κόρες και η σύζυγός του. Η ηθοποιός που παίζει την Ναγρέ είναι μια δασκάλα- μάλιστα την συνάντησαν κατά λάθος, ενώ έψαχναν μια συνονόματη συνάδελφό της-, η οποία λέει μάλλον ψέματα ότι είναι 22 χρονών και προσβάλλεται όταν της λένε για τη φήμη ότι ο άντρας της ήταν Ταλιμπάν. Ωραίες ήταν και οι σκηνές όπου κυνηγάνε την οικογένεια με το άρρωστο μωρό, οι οποίοι είναι πάμφτωχοι και μάλλον λίγο καθυστερημένοι, και έχουν εξαφανιστεί γιατί έχει βγει η φήμη ότι οι Μαχμαλμπάφ θέλουν το μωρό για να το σκοτώσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου